آنکه از یاد مرا برده خودش میدانــــــــــــــــــــــــــد

تا ابد اوست که مدیون دلم می مانــــــــــــــــــــــــــــد

دل ویران و پریشان و جفا دیده ی مـــــــــــــــــــــــن

باز در گوشه تنهایی خود می خوانــــــــــــــــــــــــد

که چرا او که برایم همه هستی بـــــــــــــــــــــــود

این چنین ساده مرا از دل خود می رانـــــــــــــــــــــد