ﻳﺎﺩﺕ ﺑﺨﻴﺮﺑﮕﺬﺍﺭ ﺩﻟﻢ ﺧﻮﺵ ﺑﺎﺷﺪ.. ﺑﻪ ﭘﺎﯾﯿﺰ ﺗﻨﯿﺪﻩ ﺩﻭﺭ ﺗﻦ ِ ﻋﺮﯾﺎﻥ ﺩﺭﺧﺖ ﻫﺎ.. ﺑﻪ ﺻﺪﺍﯼ ﻗﺎﺭ ﻗﺎﺭ ِ ﮐﻼ‌ﻍ ﻫﺎ... ﻣﻦ ﺍﺯ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺭﺍﻩ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺗﻮ ﻣﯿﺘﺮﺳﻢ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﻫﻤﻪ "ﺗﻮ" ﻣﯿﺘﺮﺳﻢ ﻭ ﺍﻧﮕﺎﺭ ﺍﯾﻨﺠﺎﯼ ِ ﻗﺼﻪ ﮐﻪ ﻣﯿﺮﺳﺪ ﻗﻠﻢ ﻫﻢ ﻫﺮﺍﺳﺎﻥ ﻣﯿﺸﻮﺩ..ﻣﯿﻠﺮﺯﺩ ﺁﺫﺭ ﻣﺎﻩ ﻭ ﯾﮏ ﺩﻧﯿﺎ ﺍﺗﻔﺎﻕ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺍﻓﺘﺪ.. ﯾﮏ ﺣﺎﺩﺛﻪ ..ﯾﮏ ﻧﮕﺎﻩ.. ﭘﺎﯾﯿﺰ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﻡ ...ﺳﯿﺎﻫﯽ ﺍﻧﮕﺎﺭ ﮐﻪ ﻣﯿﺮﻭﺩ ﺧﻮﺩﺵ ﺭﺍ ﺑﯿﻦ ﺑﺮﻑ ﻫﺎ ﮔﻢ ﮐﻨﺪ.. ﻭ ﺗﻮ ﻣﯿﻤﺎﻧﯽ ﻭ ﺗﻮ ... ﺩﺳﺖ ِ ﺗﻮ ﻧﺒﻮﺩ...ﺩﺳﺖ ِ ﻣﺎ ﻧﺒﻮﺩ.. ﺁﻧﻘﺪﺭ ﻏﺮﻕ ﺑﻮﺩﯾﻢ ﮐﻪ ﻣﻮﺝ ﻫﺎﺭﺍ ﻧﺪﯾﺪﯾﻢ... ﮔﻮﺵ ﻣﺎﻫﯽ ﻫﺎﺭﺍ ﻧﭽﯿﺪﯾﻢ.. ﺫﺭﻩ ﺫﺭﻩ ﻓﺮﻭ ﺭﻓﺘﯿﻢ ﻭ ﻧﻔﺲ ﺑﺮﯾﺪﯾﻢ.. ﺣﺎﻻ‌ ﻫﻢ ﻫﺮﭼﻪ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﺗﻮﯼ ﺗﻘﻮﯾﻢ ﺯﻧﺪﮔﯽ..ﻫﻤﻪ ﺍﺵ ﺩﯾﺮﻭﺯ ﺍﺳﺖ ﺩﯾﺮﻭﺯﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻓﺮﺩﺍ ﻏﺮﯾﺒﻨﺪ... ﻭ ﻫﻤﻪ ﺍﺵ ﺗﺎﺭﯾﮏ ﺍﺳﺖ !ﺁﻧﻘﺪﺭ ﮐﻪ ﻫﯿﭽﮑﺲ ﺯﻣﯿﻦ ﺧﻮﺭﺩﻧﺖ ﺭﺍ ﻧﻤﯿﺒﯿﻨﺪ.. ﭼﻪ ﻣﯿﺸﻮﺩ ﮐﺮﺩ ﻭﻗﺘﯽ ﻓﺮﻭ ﺭﻓﺘﻪ ﺍﯼ؟ ﻭﻗﺘﯽ ﻣﯿﺪﺍﻧﯽ ﺑﻦ ﺑﺴﺖ ﺑﻪ ﺍﺳﺘﻘﺒﺎﻟﺖ ﻧﺸﺴﺘﻪ... ﻭﻗﺘﯽ ﭘﺮ ﻫﺎﯼ ﭘﺮﻭﺍﺯﺕ ﺭﺍ ﭼﯿﺪﻩ ﺍﯼ ﻭ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﺍﯼ ﺑﯿﻦ ﺩﻓﺘﺮﭼﻪ ﺧﺎﻃﺮﺍﺗﺖ ﮐﻪ ﻓﺮﺩﺍﻫﺎ..ﺑﺒﯿﻨﻨﺪ ﻭ ﺑﺨﻮﺍﻧﻨﺪ ﻋﻤﻖ ﺩﻟﺘﻨﮕﯽ ﻫﺎﯾﺖ ﺭﺍ... ﻣﻦ ﺩﭼﺎﺭ ﺷﺪﻩ ﺍﻡ..ﺩﭼﺎﺭ ﻭﻫﻢ ﺁﻣﺪﻥ ﺯﻣﺴﺘﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﯿﺨﻮﺍﻫﺪ ﺗﻤﯿﺰﺕ ﮐﻨﺪ ﺍﺯ ﮐﺜﯿﻔﯽ ﻫﺎ.. ﻭ ﺭﻭﺣﺖ ﺭﺍ ﺁﺭﺍﻡ ﮐﻨﺪ ﺍﺯ ﺷﺐ ﮔﺮﯾﻪ ﻫﺎﯼ ﺑﯽ ﻣﻌﻨﺎ.. ﺗﻮ ..ﺗﻮ ﺧﻮﺩﺕ ﺁﻣﺪﯼ..ﺭﻓﺘﻨﺖ ﻭﻟﯽ ﺑﺎ ﺧﺪﺍﺳﺖ... ﯾﺎﺩﺕ ﺑﺨﯿﺮ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻢ.. ﺁﻧﻘﺪﺭ ﺍﻣﺸﺐ ﺑﻪ ﯾﺎﺩﺕ ﺑﻮﺩﻡ ﮐﻪ ﻧﻔﻬﻤﯿﺪﻡ ﭼﺮﺍ ﮔﻮﻧﻪ ﻫﺎﯾﻢ ﺍﻧﻘﺪﺭ ﺧﯿﺲ ﺷﺪ.. ﯾﮏ ﺳﺎﻝ ﻭ ﭘﻨﺞ ﻣﺎﻩ ﮔﺬﺷﺖ ﺍﺯ ﺭﻓﺘﻨﺖ ﻭ ﻣﻦ ﻫﻨﻮﺯ ﻫﻢ ﺭﻭﺯﻫﺎﺭﺍ ﻣﯿﺸﻤﺎﺭﻡ ﺑﺮﺍﯼ ِ ﺩﺍﺷﺘﻦ ِ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﯾﮏ ﺛﺎﻧﯿﻪ ﺍﺯ ﺁﻏﻮﺷﺖ..ﺩﺭ ﻫﻤﺎﻥ ﺧﺎﻧﻪ ﻱ ﻧﺎﺭﻣﮏ ﮐﻪ ﮐﻮﭼﮏ ﺑﻮﺩ ﻗﺪﺭ ﺑﺪﯼ ﻫﺎﯾﺖ ﻭ ﺑﺎ ﺻﻔﺎ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﻭﺟﻮﺩﺕ.. ﺩﺳﺖ ِ ﻣﻦ ﻧﯿﺴﺖ..ﺩﺳﺖ ِ ﻣﺎﻧﯿﺴﺖ... ﺭﻓﺘﻦ ِ ﺗﻮ.. ﻗﻬﺮ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﻡ..ﺑﺎ ﺗﻮ ...ﺑﺎ ﻗﺒﺮ ِ ﺗﻨﻬﺎﯼ ِ ﺗﻮ..ﮐﻪ ﻣﺎﻩ ﻫﺎﺳﺖ ﻧﯿﺎﻣﺪﻩ ﺍﻡ ﺩﻭﺭ ﺗﺎ ﺩﻭﺭ ِ ﺧﺎﻧﻪ ﺟﺪﯾﺪﺕ ﮔﻞ ﺑﭽﯿﻨﻢ..ﻫﻖ ﻫﻖ ﻫﺎ ﮐﻨﻢ..ﻓﺮﯾﺎﺩ ﺑﺰﻧﻢ "ﭼﺮﺍ؟" ﻭ ﺑﮕﻮﯾﻨﺪ ﺩﺳﺖ ِ ﺗﻮ ﻧﯿﺴﺖ ...ﺩﺳﺖ ِ ﻣﺎ ﻧﺒﻮﺩ...ﺧﺪﺍ ﺧﺪﺍﺳﺖ.. ﻭ ﻣﻦ ﺗﻮﯼ ِ ﺩﻟﻢ ﺑﮕﻮﯾﻢ ...ﺁﺥ ﮐﻪ ﺧﺪﺍ ﮐﺎﺷﮑﯽ ﺗﻮﺭﺍ ﻧﻤﯿﺨﻮﺍﺳﺖ.. ﯾﮏ ﮐﺎﺭﯼ ﮐﻦ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺁﺷﺘﯽ ﮐﻨﻢ... ﺍﻣﺸﺐ ﺑﻪ ﺩﯾﺪﻧﻢ ﺑﯿﺎ...ﺑﯿﺎ ﻭ ﺩﺳﺖ ﻫﺎﯾﻢ ﺭﺍ ﺑﮕﯿﺮ...ﺑﯿﺎ ﻭ ﺑﺮﺍﯾﻢ ﺣﺮﻑ ﺑﺰﻥ ﺑﮕﻮ :ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺩﺭﺳﺖ ﻣﯿﺸﻮﺩ...ﺑﮕﻮ ﮐﻪ ﺗﻮ ﻫﺴﺘﯽ.. ﻣﻦ ﺳﺮﮔﯿﺠﻪ ﺩﺍﺭﻡ.. ﻧﺎ ﺧﻮﺷﻢ... ﺩﺳﺘﻢ ﺭﺍ ﺧﻮﺩﻡ ﺳﻮﺯﺍﻧﺪﻡ..ﺩﻟﻢ ﺭﺍ ﺭﻓﺘﻦ ِ ﺗﻮ... ﺗﺎ ﺍﯾﻨﺠﺎﯼ ِ ﮐﺎﺭ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﯽ ﺣﺴﺎﺑﯿﻢ.. ﻭﻟﯽ ﻗﺒﻮﻝ ﮐﻦ..ﻧﻤﯿﺸﻮﺩ ﮐﻨﺎﺭ ﺁﻣﺪ ﺑﺎ ﺟﺎﯼ ِ ﺧﺎﻟﯿﺖ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺁﺩﻡ ﻫﺎ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻨﺪ ﺗﻨﻬﺎ ﻧﯿﺴﺘﻢ ... ﻭ ﻧﻤﯿﻔﻬﻤﻨﺪ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﻣﻦ ﯾﻌﻨﯽ ﻧﺒﻮﺩﻥ ﺗﻮ... ﺩﻟﻢ ﺑﺮﺍﯼ ِ ﭘﺪﺭ ﻣﯽ ﺳﻮﺯﺩ.. ﺑﺮﺍﯼ ِ ﺍﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺳﮑﻮﺗﺶ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺭﻓﺘﻦ ِ ﺗﻮ ﺑﺮﺍﯼ ِ ﻫﻤﻪ ﺁﻧﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻗﻠﺒﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺗﻦ ِ ﺑﯽ ﺭﻭﺣﺖ ﺗﻮﯼ ِ ﺧﺎﮎ ﮔﺬﺍﺷﺘﻨﺪ.. ﻭ ﺭﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﺩﯾﮕﺮ ﺳﺮﺍﻍ ِ ﺩﻟﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺟﺰ ﺧﯿﺎﻝ ِ ﺗﻮ ﺍﺯ ﮐﺴﯽ ﻧﮕﺮﻓﺘﻨﺪ.. ﻭﻫﻢ..ﺧﯿﺎﻝ...ﺁﺭﺯﻭ ..ﻫﻤﻪ ﺍﺵ ﺧﺘﻢ ﻣﯿﺸﻮﺩ ﺑﻪ ﺗﻮ... ﻣﯿﻔﻬﻤﯽ ﺩﺭﺩ ﺩﺍﺭﺩ ﻭﻗﺘﯽ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﻬﻤﺎﻥ ِ ﺁﻥ ﺧﺎﻧﻪ ﯼ ﻟﻌﻨﺘﯽ ﺯﯾﺮ ﯾﮏ ﻣﺸﺖ ﺧﺎﮎ ﺧﻮﺍﺑﯿﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ..ﺩﺭﺩ ﺩﺍﺭﺩ ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﺩﺭﺩ ﺩﺍﺭﺩ... ﺍﯾﻦ ﺁﺩﻡ ﻫﺎ ﻧﻤﯿﻔﻬﻤﻨﺪ ﻣﻦ ﭼﻪ ﻣﯿﮑﺸﻢ... ﺗﻮ ﺧﻮﺏ ﻣﯿﺪﺍﻧﯽ...ﻧﻪ؟ ﺯﻭﻭﺩ ﺑﻮﺩ ﺁﻧﻘﺪﺭ ﮐﻪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺧﻮﺩﻡ ﺁﻣﺪﻡ ﮐﻪ ﺑﻔﻬﻤﻢ ﭼﻪ ﺷﺪ.. ﺩﯾﺪﻡ ﺑﺎﻻ‌ﯼ ِ ﺳﺮ ِ ﻗﺒﺮﺕ ﺍﯾﺴﺘﺎﺩﻩ ﺍﻡ ﻭ ﺫﻝ ﺯﺩﻩ ﺍﻡ ﺑﻪ ﺯﻣﯿﻨﯽ ﮐﻪ ﺩﺍﺷﺖ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻦ ﻣﯿﮕﺮﻓﺖ...ﺑﻐﻀﻢ ﺷﮑﺴﺖ..ﺍﺷﮑﻢ ﻓﺮﻭ ﺭﯾﺨﺖ ﻭ ﺗﻮ ﺁﻫﺴﺘﻪ ﺁﻫﺴﺘﻪ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺩﻭﻭﺭ ﺷﺪﯼ...ﺭﻓﺘﯽ...ﻣﺤﻮ ﺷﺪﯼ... ﺍﯾﻦ ﭼﻪ ﺭﻓﺘﻨﯽ ﺑﻮﺩ؟ﺑﯽ ﺧﺪﺍﺣﺎﻓﻈﯽ؟ﺑﯽ ﺑﻮﺳﻪ؟ ﺍﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺣﺮﻑ ﺭﺍ ﮐﺠﺎﯼ ِ ﺩﻝ ﺑﺎﯾﺪ ﮔﺬﺍﺷﺖ؟ ﭼﻘﺪﺭ ﺑﺎﯾﺪ ﺳﮑﻮﺕ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺑﻐﺾ ﺷﮑﺴﺖ؟ ﺑﺮﻭ... ﺍﺯ ﺧﺎﻃﺮﺍﺗﻢ ﺩﻭﺭ ﺷﻮ..ﺑﮕﺬﺍﺭ ﺗﺎ ﻧﻔﺲ ﺑﮑﺸﻢ.. ﺍﯾﻦ ﺭﻭﺯﻫﺎ ﺧﻮﻭﻭﺏ ﻧﯿﺴﺘﻢ...ﺑﺮﻭ ﺍﺯ ﺧﯿﺎﻟﻢ ﺑﺮﻭ ﺑﯽ ﻫﻮﺍ ﺑﺮﻭ... ﺟﻮﺭﯼ ﮐﻪ ﺍﯾﻨﺒﺎﺭ ﺭﻓﺘﻨﺖ ﮐﺴﯽ ﺭﺍ ﻧﺴﻮﺯﺍﻧﺪ.. ﺟﻮﺭﯼ ﺑﺮﻭ ﮐﻪ ﺍﻧﮕﺎﺭ ﺍﺯ ﺍﻭﻝ ﻫﻢ ﻧﺒﻮﺩﻩ ﺍﯼ.. ﺑﺮﻭ ﻭ ﺩﯾﮕﺮ ﺳﺮﺍﻍ ﺍﯾﻦ ﺧﺴﺘﻪ ﺩﻝ ﺭﺍ ﻧﮕﯿﺮ... ﻣﻦ ﺍﺯ ﺗﻮ ﭘﺮﻡ... ﺧﺎﻟﯽ ﻫﻢ ﻧﻤﯿﺸﻮﻡ... ﺑﺮﻭ.. ﻣﯿﺨﻮﺍﻫﻢ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺑﯽ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺁﻏﺎﺯ ﮐﻨﻢ "ﺑﻪ ﯾﺎﺩ ﻋﺰﯾﺰﯼ ﮐﻪ ﺑﺎ ﯾﺎﺩﺵ ﻣﺴﺘﻢ ﻫﻨﻮﺯ"

نظرات شما عزیزان: